Διαβαστηκε φορες
Χαίρεται κύριοι.Ξεκινάμε σήμερα μία νέα προσπάθεια αρθρογραφώντας από αυτήν εδώ την γωνια.
Τελικά αυτή η τραπεζική κρίση, που μετεξελίχθηκε σε κρίση χρέους και απειλεί την χώρα μας και τις περιφερειακές χώρες της Ευρωζώνης(ΙΡΛΑΝΔΙΑ,ΙΤΑΛΙΑ,ΙΣΠΑΝΙΑ,ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ-τα λεγόμενα PIGS συν την Ιρλανδία)αποκάλυψε και τις κρυφές σχέσεις ανθρώπου-χρήματος.Ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν ότι ψηφίζουν. Ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν να ξαναασχοληθούν με την πολιτική έπειτα από μία εικοσαετία ίσως,τότε στο μακρινό 1993 που κατέβαιναν για πολιτικό θέμα στο πεζοδρόμιο(Μακεδονικό ζήτημα).
Στην προσπάθεια μας να καταλάβουμε την κρίση και να προσπαθήσουμε να δώσουμε αδιέξοδο στις ζωές μας και κατ’ επέκταση στον τόπο μας πρέπει να συναισθανθούμε σε τι κατάσταση είχαμε ξεπέσει αξιακά και ιδεολογικά. Η δουλειά γινόταν χρήμα και το χρήμα(λίγο ή πολύ)σπαταλόταν σε δήθεν απολαύσεις από αυτοκίνητα και τζίπ μέχρι διασκέδαση στα μπουζούκια(θυμίζω στους νεότερους ότι ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος τα είχε αποκαλέσει πολιτιστικά κέντρα).Και αν όλα αυτά γίνονταν εκ των υστέρων αφού είχαμε φροντίσει για το σπίτι μας, την οικογένεια μας, έχει καλώς. Μα η πλειοψηφία του κόσμου είχε γίνει γρανάζι του εκσυγχρονιστικού συστήματος που γιγαντώθηκε από το 1996 και παρήγαγε αυτές τια αξίες προτάσοντάς τες σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής. Έτσι από εκεί που ο ελληνικός λαός διεκδικούσε το αναφέρετο δικαίωμα του να έχει γνώμη εάν θα πρέπει να διεκδικήσουμε ή όχι τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, εάν η στήριξη στον αδελφό Κυπριακό λαό έπρεπε να ενταθεί ,εάν θα πρέπει να φύγουν οι Αμερικανικές Βάσεις απ’ τον τόπο μας, μετατράπηκε σιγά σιγά σε άβουλο ον που είχε γνώμη για το αν θα πέσει ή θα ανέβει μία μετοχή. Το αποτέλεσμα γνωστό. Εκατομμύρια Έλληνες έχασαν αξιοσέβαστα ποσά σε ένα παιχνίδι σικέ, σε μία καλοστημένη ιστορία που μέσω της συνεχούς προπαγάνδας οδήγησε τους περισσότερους να συμμετάσχουν. Η στιγμή αυτή ήταν η πρώτη άγρια υφαρπαγή και λεηλασία των ελληνικών νοικοκυριών. Για όσους αναρωτιούνται ποια ήταν η δεύτερη η απάντηση είναι απλή. Το τέλος της χρήσης εθνικού νομίσματος και η αντικατάστασή του από «ευρωπαϊκό». Ποιός δεν θυμάται ίσως τον μεγαλύτερο υπεύθυνο για το κατάντημα της χώρας τον Κώστα Σημίτη να κομπάσει κρατώντας κάποια χαρτονομίσματα του ευρώ στο χέρι. Έτσι από 1-1-2002 το ευρώ ήρθε στις ζωές μας. Σε ένα μήνα θα κλείσουμε δεκαετία. Μία δεκαετία ολέθρια για το μέλλον μας. Μία δεκαετία στην οποία οι μεγαλοεργολάβοι που ανδρώθηκαν επί καθεστώτος Σημίτη συνέχισαν να πολλαπλασιάζουν τα υπερκέρδη τους. Μία δεκαετία που μετέτρεψε 100 δραχμές σε 1 ευρώ και πολλαπλασίασε τα έξοδα κάθε νοικοκυριού. Ήδη από το 1998 οι δείκτες αποταμίευσης παρουσίασαν κατακόρυφη πτώση. Χρηματιστήριο και Ευρώ γονάτισαν κάθε ελπίδα αποταμίευσης. Απλά πράγματα.
Έτσι λοιπόν ο αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία ξεχάστηκε. Παραμέλησαν οι περισσότεροι πως η δημοκρατία είναι αλληλένδετη με την Εθνική αυτοπραγμάτωση. Αμελήσαμε πως ένα κράτος εάν δεν μπορεί να ασκεί μόνο του την οικονομική του πολιτική και κατ΄ επέκταση την νομισματική του πολιτική μέσω δικού του εθνικού νομίσματος αργά ή γρήγορα θα έλθει σε τέλμα. Το θέμα είναι μεγάλο, εδώ θα είμαστε να το ξανασυζητήσουμε. Για μία πρώτη γεύση αξίζει να αφιερώσετε 10 λεπτά από την ημέρα σας(αλήθεια πόσες ώρες σπαταλάμε σε άλλα ανούσια θέματα) για να διαβάσετε την τοποθέτηση του Δημήτρη Καζάκη στην εφημερίδα ΄Το Ποντίκι ¨.
Να στέκεσαι αριστερά, αρκεί να σκέφτεσαι. Κώστας Αξελός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου